Serial „Katarzyna Wielka” produkcji HBO trochę mnie jednak rozczarował. Zacznę może od (nielicznych, niestety) plusów, a do nich zaliczają się przede wszystkim przepiękne kostiumy i scenografia (ta żywa kolorystyka!) oraz rzecz jasna Helen Mirren w roli głównej. Nigdy nie sądziłam, że mając 70 lat można zagrać 40-latkę (mowa o co najmniej dwóch pierwszych odcinkach) i na serio wyglądać tak młodo. Helen Mirren to się udało i podczas oglądania ani przez moment nie uświadamiałam sobie, że przecież Katarzyna niedługo po objęciu rządów miała jakieś 40 lat. Choć oczywiście taki rozziew między wiekiem aktorki a odgrywanej przez nią postaci nie każdemu musi pasować.
Do minusów należy zaliczyć, no cóż, scenariusz. 4 odcinki to zdecydowanie za mało na to, by rzetelnie przedstawić 30 lat rządów takiej osoby, jak Katarzyna Wielka. Scenarzyści za oś przewodnią serialu obrali sobie historię romansu carycy z Grigorijem Potiomkinem. Moim zdaniem to błąd, bo, po pierwsze, w serialu ta relacja została przedstawiona w sposób znacznie bardziej cukierkowy, niż miało to miejsce w rzeczywistości. Po drugie, po pewnym czasie widz ma już dosyć ćwierkania o „prawdziwej miłości” (w tej roli nie tylko główni kochankowie, ale też pałętająca się w tle hrabina Bruce), które zajmuje sporo czasu ekranowego, a tymczasem główne wydarzenia epoki (Rewolucja Francuska, chłopski bunt Jemeliana Pugaczowa, wojny z Turcją i wcielenie Krymu do rosyjskiego imperium etc.) są gdzieś tam w tle. Scenarzyści za bardzo skaczą po tak zwanych „łebkach”. Mój facet zapytał mnie, czy ten serial jest o Katarzynie jako kobiecie, czy jako władczyni – wiadomo, jako mężczyznę bardziej go interesuje opcja pod tytułem „władczyni” 😉 . No więc scenarzyści serialu zdecydowanie bardziej skupiają się na tej pierwszej kwestii. Choć oczywiście nie jest to serial na tyle zły, by wielbiciele produkcji kostiumowych nie czerpali z niego przyjemności.
Autostopem przez Kulturę 